Ватан... Не-не шиддаткор, заҳматли йиллар силсиласидан омонлик ила ўтиб келган буюгим ўзинг... Тупроғингга юзимни босаман: ундан бирам тотли бўй уфуради. Орзиқиб кетаман: шунчалар ёқимли лаҳза бу...

Юртим... Саждагоҳимсан ўзинг... Кимларгадир остонангга-да етмоқ ушалмас орзу, кўнглининг бир четида аччиқ армон бўлган паллада қучоғингда яйраб яшаётганим, бағрингда хурлик ҳавосида нафас олаётганим бу жуда улкан иноят. Изоҳига тил ожиз ифтихор бу...

Ўзбекистоним... ғуруримга она алласи янглиғ ширин бахтни жо айлаган диёрим ўзинг... “Ўзбекман!” дея олиш фахрини тилимга муҳрлаган ҳақиқатсан сен...

Ватан... Улуғимсан, улуғ ишлар гувоҳи, улкан ғалабалар остонаси, буюк даҳоларни тарбиялаган маскансан... Фироқингда куйган кўнгилларга малҳам давосан сен...

Ватаним, ҳар бир ҳарфингда жо буюкликлар кўнгилни яйратади. Дилдаги шукрни беихтиёр тилга кўчиради. Сен бахт бердинг, нур бердинг, қадрингни англаш идрокини бердинг, имкон бердинг чексиз...

Сен доимгидай улуғсан, Ватаним!

Зилола РАҲМОНОВА.